Vön að fá allt upp í hendurnar

Ýmist í ökkla eða eyra kynslóðin lætur í sér heyra. Stúdentar eru alltof góðu vanir. Lán á lán ofan er ekki vænleg þegar lítið er um störf hjá háskólamönnum. Ríkið  þarf að draga saman og almenningur einnig, það blasir við þegar horft er til næstu framtíðar. Samtök atvinnulífsins spýta út úr sér yfirlýsingum um að nú þurfi allt að fara af stað. Tvöfalda framleiðsluna. Þó eru allir á fullu og atvinnuleysi ekki nema 4 prósent. Nær ekkert atvinnuleysi.

Í reynd gengur flest vel ef ekki verða stórkostlegar sveiflur. Betra að hafa jafnari aukningu en mikll stökk.  Háskólabarnið vill fá allt sitt frá pabba og mömmu. Gott að líta í eigin barm. 

Margrét Tryggvadóttir á Háskólaveg lýsir okkur á skilmerkilegan hátt á vefsíðu Egils: "Dæmigerð eftirlenda (fyrrum nýlenda). Kerfin byggja á hagsmunum fárra og eru flest ónýt en auðvelt að hræða fólk með því að minnstu breytingar valdi skaða. Minnimáttarkennd veldur því svo að við rjúkum upp af og til og höldum því fram að Ísland sé best í heimi, ríkast, flottast og eftirsóttast. Sjálfsmyndin er brotin og byggir hálfpart á mýtum um víkingaeðli og einhverja ofurhörku áskapaða vegna veðurfars eða sífelldra náttúruhamfara sem stenst svo enga skoðun þegar nánar er að gáð. "Séríslenskar" lausnir eru yfirleitt stórhættulegar, sama hvort þær heita verðtrygging eða eitthvað annað."

Mikið viðbragð af hálfu stúdenta