Grindarskörð í þoku

Hópurinn var horfinn inn í þokuna og upp á hæsta tindinn. Sjálfur sat ég á steini við eina vörðuna og hlustaði á sólskríkju.  Þóttist öruggur en sá aðeins nokkra metra frá mér. Í þokunni mátti líka heyra í lóu og karra á efsta draugasteini. Sinfónía þokunnar. Gönguhópar eru góðir til að ná markmiði og spjalla saman í. Þeir treysta á farastjóra og oft er hann með reynslu, góð kort og GPS. Ef haldreipið bregst, kunnátta hans og yfirsýn á staðháttum er í molum er hópurinn í slæmum málum. Verst er þegar hann vill ekki opinbera kunnáttuleysið og leita ráða annarra í hópnum. 

Villtur hópur á fjallsbrún í þoku og lausagrjóti eru ekki aðstæður sem menn kjósa sér. Hugsaði til farastjóra sem hafði álpast fram á vota móbergsklappir til að ”kíkja niður” öllu hópnum til hrellingar. Stjóri sem lenti í ógöngu með hópinn og stærði sig í rútu þegar allir voru komnir í skjól, holvotir og skelfdir. ”Bara smá ævintýri.” Hrun verða til þegar laust er undir, þegar skriða fer af stað. Á stundum er það vegna ósæmilegra hegðunar eins eða fleiri í hópnum.

Ósjálfrátt reis ég upp frá steini úr djúpum þönkum mínum.  Nú skyldi ég njóta og uppgötva ný blóm í þokunni, fanga augnablikið. Skoða steinborgirnar og fara mér hægt í skörðum Þóris haustmyrkurs frá Hlíð.  Nú voru sumarsólstöður nær og engin hætta á ferð.

Sagt er að Þórir hafi viljað aftra fé sínu frá að fara yfir til Hafnarfjarðar og sett grindur í Skörðin, en á þeim tíma var hlíðin birkiskógi vaxin. Aðrir segja að hann hafi viljað bægja frá vermönnum sem leituð suður í Grindavík. 

Erfitt að spá fyrir um þokuna