Velferð á villigötum.

 

Nær alla síðustu öld var lágfótu haldið í skefjum með markvissum veiðum. Ekki lengur. Bændur eins valdamiklir og þeir hafa verið væri í lófa lagið að fá samþykkta löggjöf sem leyfði refaveiðar sem hvert annað sport. Skollaveiðar með ákveðnum skilyrðum og gjaldtöku. Það gæti létt álagi á rjúpu en einnig verið mörgum manninum hin besta útivera.

Ást á njóla og rebba eiga sér ákveðnar forsendur. Með auknum niðurgreiðslum og styrkjum til bænda, en líka vegna fækkunar mannfólks í sveitum er ekki lengur sami metnaður og áður að vinna á dýrbít. Tófa sem var mest megin á hálendi er nú komin í byggð. Sama hvert farið er, allstaðar má sjá ref og yrðlinga spóka um holt og hæðir. Hvort sem er í Dómadal eða við Esjurætur. Við aukningu refa hverfur svo fuglalíf sem áður var fjölskrúðugt á sömu stöðum.

Umhverfisinnar telja það sínum málum til framdráttar að leyfa vargi að ganga óáreittum um óbyggðir. Láta náttúruna hafa sinn gang og raska nær engu. Njólamenn í borgum eru hinsvegar annað hvort of önnum kafnir í velferðinni eða of latir til að halda illgresi frá sínum görðum, nema hvort tveggja sé.

 

 

Trippi banaði tófu